Xa se di que un pai coida de sete fillos, pero sete fillos non sempre son capaces de coidar a un pai (ou nai).
O Alzheimer (e outras demencias que conlevan este tipo de perdas de memoria) son enfermedades terribles, nas que xa logo non se sabe moi ben se o doente é quen a padece ou a familia que o coida. E nin as farmacias nin o Sergas expenden o único medicamento para combatilas: a paciencia e mailo amor.
Acabo de ver o teu comentario no meu blog. Antes de nada parabéns por esta páxina, estiven botándolle unha ollada e vexo moito talento, ademais das ganas de comunicar que ti mesma confesas. Agora a facer vida social (petar nas portas) para darte a coñecer interactuar (e deixalas abertas), o auténtico sal do blogueo. Non estás soa nin moito menos.
Unha enfermedade que me tocou a vivir dende moi cerca por duas veces. Se che apetece podes ver unha entrada que titulei: palabras vacías, o vinte de xaneiro. Por moito que se diga sobre este terrible mal nunca é bastante.
vín o video onte, un amigo fíxomo chegar.. e cando o vín deume moito que pensar... porque as veces non e tan sinxelo querer os nosos maiores... as veces grandes distancias ábrense entre uns e outros... de todos modos ai que sobrepoñerse e tentar darlles unha ancianidade digna
Xa se di que un pai coida de sete fillos, pero sete fillos non sempre son capaces de coidar a un pai (ou nai).
ResponderEliminarO Alzheimer (e outras demencias que conlevan este tipo de perdas de memoria) son enfermedades terribles, nas que xa logo non se sabe moi ben se o doente é quen a padece ou a familia que o coida. E nin as farmacias nin o Sergas expenden o único medicamento para combatilas: a paciencia e mailo amor.
Un bico Ana
Acabo de ver o teu comentario no meu blog. Antes de nada parabéns por esta páxina, estiven botándolle unha ollada e vexo moito talento, ademais das ganas de comunicar que ti mesma confesas. Agora a facer vida social (petar nas portas) para darte a coñecer interactuar (e deixalas abertas), o auténtico sal do blogueo.
ResponderEliminarNon estás soa nin moito menos.
Unha enfermedade que me tocou a vivir
ResponderEliminardende moi cerca por duas veces.
Se che apetece podes ver unha entrada
que titulei: palabras vacías, o vinte de xaneiro.
Por moito que se diga sobre este terrible
mal nunca é bastante.
Gracias pola tua visita e por deixar
comentario.
Bicos
vín o video onte, un amigo fíxomo chegar.. e cando o vín deume moito que pensar... porque as veces non e tan sinxelo querer os nosos maiores... as veces grandes distancias ábrense entre uns e outros... de todos modos ai que sobrepoñerse e tentar darlles unha ancianidade digna
ResponderEliminarbicos,
Fermosísimo, coñezo ben o tema e agora mesmo estame sucedendo como a ese fillo. Grazas pola túa visita.
ResponderEliminar