Como se superan eses anacos de tristura sen motivo nin razón aparente?
De onde ven esa melancolía descoñecida e perturbadora en intres que deberían ser de tranquilidade para a mente?
Quen mos manda vir a min, que non os pedín?
Eu son a da sonrisa perenne. Non quero mirarme no espello cos ollos tristes.
A foto roubeina do foro Univisión, pero reflicte moi ben o meu estado agora.
De onde ven esa melancolía descoñecida e perturbadora en intres que deberían ser de tranquilidade para a mente?
Quen mos manda vir a min, que non os pedín?
Eu son a da sonrisa perenne. Non quero mirarme no espello cos ollos tristes.
A foto roubeina do foro Univisión, pero reflicte moi ben o meu estado agora.
Tristes tus palabras, pero solamente se una cosa: Siempre hay un mañana, y también amanece.
ResponderEliminarSaludos!
Alegráte!! todo pasa... tarde o temprano pero pasa.
ResponderEliminarGracias por tu visita y tus palabras en mi blog!! siento contestar tan tarde pero he estado liadísima.
Sempre gracias a vos por vir. Non hai tempo nin reloxos. O importante é chegar.
ResponderEliminarGrazas.
Da melancolía tamén se sacan cousas boas!! Que sería de nós sempre felices? Que non saberiamos aprezar a felicidade como é debido!! :)
ResponderEliminarSaúdos!
vaia, muller... coñezo desa melancolía... o que che podo decir é que pasará.
ResponderEliminarbicos,