sábado, 22 de agosto de 2009

Sen ganas de nada


Como se superan eses anacos de tristura sen motivo nin razón aparente?
De onde ven esa melancolía descoñecida e perturbadora en intres que deberían ser de tranquilidade para a mente?
Quen mos manda vir a min, que non os pedín?
Eu son a da sonrisa perenne. Non quero mirarme no espello cos ollos tristes.

A foto roubeina do foro Univisión, pero reflicte moi ben o meu estado agora.

5 comentarios:

  1. Tristes tus palabras, pero solamente se una cosa: Siempre hay un mañana, y también amanece.

    Saludos!

    ResponderEliminar
  2. Alegráte!! todo pasa... tarde o temprano pero pasa.
    Gracias por tu visita y tus palabras en mi blog!! siento contestar tan tarde pero he estado liadísima.

    ResponderEliminar
  3. Sempre gracias a vos por vir. Non hai tempo nin reloxos. O importante é chegar.
    Grazas.

    ResponderEliminar
  4. Da melancolía tamén se sacan cousas boas!! Que sería de nós sempre felices? Que non saberiamos aprezar a felicidade como é debido!! :)
    Saúdos!

    ResponderEliminar
  5. vaia, muller... coñezo desa melancolía... o que che podo decir é que pasará.

    bicos,

    ResponderEliminar